Savremena istraživanja pokazuju da je, zapravo, moguće da biljke vide. Od mikroorganizama do drveća imaju neki način da nas posmatraju.
Zamisao nije nova, piše časopis „Sajentifik Ameriken”. Godine 1907. Fransis Darvin, sin Čarlsa Darvina, pretpostavio da listovi imaju organe koji su svojevrsni spoj sočiva i ćelija osetljivih na svetlo. Ogledi sprovedeni početkom 20. stoleća potvrdili su da takvi sklopovi postoje. Takvi organi nazivaju se protooko (ocelli).
Cijanobakterija koristi
celo telo ćelije kao leću
za fokusiranje slike izvora
svetlosti na ćelijskoj
membrani, nalik na mrežnjači
životinjskog oka.
U međuvremenu su „biljke koje vidi” pale u zaborav, sve do pre nekoliko godina. František Baluška, biolog biljnih ćelija sa Univerziteta u Firenci, izložio je nove dokaze da povrće može biti „vizuelno svesno”. Ključ predstavlja otkriće prave prirode cijanobakterije Synechocystis prošle godine.
Ona deluje kao protooko, ali istovrenemo je jednoćelijski organizam sposoban za fotosintezu. Naime, ova cijanobakterija koristi celo telo ćelije kao leću za fokusiranje slike izvora svetlosti na ćeijskoj membrani, nalik na mrežnjači životinjskog oka.
Iako još nije razjašnjena svrha ovog mehanizma, samo postojanje ukazuje na to da se nešto sličano moglo razviti kod viših biljaka. Ako već postoji na nižoj stepenici evolucije, onda se ova odlika mogla zadržati.
Skorašnji naučni članak pokazao je, takođe, da biljke kao što su kupus i slačica izlučuju belančevine koje su uključene u razvoj funkcionalnih „videćih tačaka”, što su ultrabazične oči kakve nalazimo kod jednoćelijskih organizama poput zelenih algi.
