U svemiru postoji barijera koju su napravili ljudi, a ona okružuje i štiti našu planetu.
Godine 2017. Nasine svemirske sonde otkrile su masivnu barijeru koju je napravio čovek, a okružuje Zemlju. Dodatna testiranja su potvrdila kako ona utiče na vremenske prilike u svemiru do kojih dolazi izvan atmosfere naše planete.To znači da smo odmaknuli od toga da ozbiljno utičemo samo na Zemlju i da su naše aktivnosti počele menjati svemir. Dobra vest je da ta opna koju smo stvorili zapravo deluje u našu korist i štiti planetu.
Kako je sve počelo?
Treći, privremeni Van Alenov pojas, otkrile su u oktobru 2012. Maločas pomenute sonde. Nalazio se između unutrašnjeg i spoljašnjeg pojasa.
NASA je 2012. lansirala dve svemirske sonde koje je trebalo da jure Van Alenovim pojasevima brzinom od oko 3.200 kilometara na sat i prikupljaju podatke, a onda su usred tih pojasevaa one otkrile još jedan – privremeni pojas.Van Alenovi pojasevi zračenja su područja oko naše planete u kojima se, zbog delovanja Zemljina magnetskog polja, električki nabijene čestice kreću velikim brzinama stvarajući snažan izvor elektromagnetskog zračenja. Zemlja je okružena s dva takva trajna pojasa i trećim koji je privremene vrste.
Kada su naučnici istražili taj fenomen, otkrili su da je ova opna tokom poslednjih nekoliko decenija potiskivala Van Alenove pojaseve dalje od Zemlje i da su sada donje granice radijacionih tokova, zapravo, dalje od nas nego što su bile šezdesetih godina prošlog veka.
Unutrašnji pojas nalazi se na visini od 640 do 9.600 kilometara iznad Zemljine površine, a spoljašnji na visini od otprilike 13.500 do 58.000 kilometara, piše ScienceAlert. Treći, privremeni Van Alenov pojas, otkrile su u oktobru 2012. maločas pomenute sonde. Nalazio se između unutrašnjeg i spoljašnjeg pojasa i postojao je oko mesec dana.
Godine 2017. ove sonde registrovale još nešto neobično – neku vrstu barijere niske frekvencije koja od Zemlje drži podalje nabijene solarne čestice. Kada su naučnici istražili taj fenomen, otkrili su da je ova opna tokom poslednjih nekoliko decenija potiskivala Van Alenove pojaseve dalje od Zemlje i da su sada donje granice radijacionih tokova, zapravo, dalje od nas nego što su bile šezdesetih godina prošlog veka.
Radio-talasna barijera
Nasini stručnjaci su ustanovili da se određena vrsta prenosa, radio–komunikacija vrlo niske frekvencije (VLF), sada mnogo češće koristi nego šezdesetih, i da može uticati na to kako i gde se kreću određene čestice u svemiru. Drugim rečima, zahvaljujući VLF-u sada imamo antropogeno svemirsko vreme, odnosno čovečanstvo je počelo na njega ticati.
„Brojni eksperimenti i posmatranja pokazali su da, pod pravim uslovima, radio–komunikacijski signali u rasponu frekvencija VLF, zapravo, mogu uticati na svojstva visokoenergetskog zračenja oko Zemlje”, rekao je još fizičar Fil Erikson iz zvezdarnice Hajstak (MIT).
Gde se koristi VLF
Većina običnih građana rijetko će koristiti VLF talasna područja u svakodnevnom životu, ali ona su glavni oslonac u mnogim inženjerskim, naučenim i vojnim operacijama, pa se tako često koriste u komunikaciji s podmornicama. VLFfrekvencije između 3 i 30 kiloherca suviše su slabe za audio–prenos, ali su savršene za emitovanje kodiranih poruka na velikim udaljenostima ili duboko pod vodom.
Nikome nije bila namera da VLFšalje drugde nego na Zemlju, ali ispostavilo se da ove frekvencije mogu prodreti i u svemirski prostor koji okružuje našu planetui zadržati se dovoljno dugo da se oformi divovska zaštitna barijera. VLFbarijera nije jedini uticaj koje je čovečanstvo imalo na prostor koji okružuje Zemlju, mada je verovatno onaj s najboljim učinkom. Mi ostavljamo svoje tragove u svemiru od 19. stoleća, a posebno u toku poslednjih 50 godina.
„Nuklearne stvorile su pojaseve veštačkog zračenja u blizini Zemlje koji su oštetili nekoliko satelita”, poručuju iz NASA.
(Izvor Indeks)
