Moj izbor pada na Dejvida Boma. On je slijedio svoj instinkt koji mu je govorio da naučnik mora biti nalik poeti ili umjetniku. Formulisanje naučne teorije, kao pokušaj finalizacije, pa makar i privremene, nekog segmenta realnosti, neizbježno je posveta dogmi mehanizma. Zato Bom nije mario za teorije nego je smatrao da je naučna kreativnost suptilna igra između ljudskog uma, kao segmenta realnosti, i realnosti same – heraklitovske rijeke koja nas, i sve ostale stvorove, nosi u budućnost. Nauka je za Boma bila bliža umjetnosti nego finalitetu mehanike, zato što priroda nije mehanički nego estetski sistem.
Predrag Slijepčević
(Ilustracija Pixabay)
