Samo 57 proizvođača nafte, gasa, uglja i cementa direktno je povezano s 80 posto svetske emisije stakleničkih gasova od Pariskog klimatskog sporazuma iz 2016. godine, pokazala je studija. Ova moćna grupa državnih korporacija i multinacionalnih kompanija u vlasništvu deoničara vodeći su pokretači klimatske krize, prema Carbon Majors Database, koju su sastavili svetski poznati istraživači.
Iako su vlade u Parizu obećale smanjenje, analiza otkriva da je većina megaproizvođača povećala proizvodnju fosilnih goriva i povezanih emisija u sedam godina nakon tog sporazuma, u poređenju sa sedam godina ranije. U bazi podataka 122 najveća svetska istorijska zagađivača, istraživači su otkrili da je 65 posto državnih i 55 posto kompanija u privatnom sektoru povećalo proizvodnju. Tokom ovog perioda, najveći doprinos emisijama u vlasništvu investitora bio je ExxonMobil iz SAD, koji je bio povezan sa 3,6 gigatona CO2 tokom sedam godina ili 1,4 posto globalnog ukupnog iznosa. Iza su bili Shell, BP, Chevron i TotalEnergies, od kojih je svaki bio povezan s najmanje 1 posto globalnih emisija.
Najupečatljiviji trend, međutim, bio je nagli rast emisija u vezi sa državnim i javnim proizvođačima, posebno u azijskom sektoru uglja. Ova ekspanzija, koja se od tada nastavlja, u suprotnosti je sa oštrim upozorenjem Međunarodne agencije za energiju da se ne mogu otvoriti nova naftna i gasna polja ako svet želi ostati u sigurnim granicama globalnog zagrevanja. Klimatski naučnici kažu da se globalne temperature brzo približavaju nižem pariskom cilju od 1,5 stepeni iznad predindustrijske ere, s potencijalno strašnim posledicama za ljude i ostatak prirode.
„Ne krivite potrošače koji su bili primorani da se oslanjaju na naftu i gas zbog vladinog zarobljavanja od strane naftnih i gasnih kompanija”, rekao je Ričard Hid, koji je osnovao skup podataka Carbon Majors 2013. Ova studija koja je u toku citirana je u tužbama o klimatskim proenama i bila je osnova za Guardian-ovu seriju za 2019. Osramotila je 20 kompanija iza trećine svih emisija ugljenika.
Baza podataka je sada ažurirana i ponovo je pokrenuta na posebnoj veb stranici za javni pristup. Uključuje upečatljivo poređenje između dugoročnih trendova emisija iz 1854. i novijih dešavanja od Pariskog sporazuma iz 2016. godine. Istorijski podaci obuhvataju 122 subjekta koji su povezani sa 72% svih emisija fosilnih goriva i cementa CO2 od početka industrijske revolucije, što iznosi 1.421 gigatona. U ovoj dugoročnoj analizi, kineska državna proizvodnja uglja čini 14 posto istorijskog globalnog CO2, što je daleko najveći udeo u bazi podataka. Ovo je dvostruko i nešto više od udela bivšeg Sovjetskog Saveza, koji je na drugom mestu, i tri puta veći od udela Saudi Aramco-a, koji je na trećem mestu.
(Ilustracija Shutterstock)
(Kliks)
