Nekadašnji brucoši druge generacije Fakulteta političkih nauka, rođeni u vreme Rezolucije IMFORBIRO-a, okupili su se, posle 55 godina, opet u Jove Ilića 145 u Beogradu. U međuvremenu su objavili svoju monografiju – „Zlatni indeks Fakulteta političkih nauka, generacija 1967/68.”
Dr Milutin Matić
U bogatom i prelepom srpskom jeziku, među mnogobrojnim rečima i jezičkim izrazima, postoji i reč, odnosno jezička oznaka –imenica od sedam slova, koju izgovaramo kao putokaz. Ova reč, prema Rečniku srpskih govora Vojvodine, u izdanju Matice srpske iz Novog Sada, ima dvostruko značenje: prvo, kao „vidljiv znak na putu ili raskršću kojim se u obliku strelice ili kao natpis pokazuje pravac puta”, i drugo, koje označava „rad, život i dela ljudska koja služe za podsticaj, podstrek i smernicu rada drugima”.
Prvobitno, putokazi su uglavnom postavljani na raskrsnicama ili vidnim mestima na deonicama važnih puteva na ovim našim i drugim prostorima Evrope i sveta – da pokazuju ili usmeravaju sve putnike i namernike na pravac, razdaljinu ili odredište njihovog cilja putovanja. Između ostalog, na ovdašnjim putnim pravcima, a posebno na nekadašnjoj (i sadašnjoj) najvećoj balkanskoj putnoj saobraćajnici izgrađenoj još u rimsko doba (u prvom veku nove ere posle Hrista – 33. godine) poznatoj pod nazivom Via militaris, a kasnije i Carigradski drum, sa trasom od Sigidunuma (Beograda) do Vizanta (kasnije Konstatinopolja i Carigrada, a danas Istanbula) postojali su i ondašnji putokazi, koji su nazivani miljokazi.
Podsećanja radi, takav jedan miljokaz i danas postoji u Beloj Palanci koji je postavljen 230. godine i pokazuje da je Naisus (Niš) od ovog mesta udaljen 22 milje, odnosno 35 kilometara, koliko je i danas. Istovremeno, ovaj miljokaz bio je i svojevrsni spomenik posvećen rimskom caru Aleksandru Severu, poslednjem imperatoru iz dinastije Sever, koja je u to vreme više od 42 godine vladala Velikim Rimskim carstvom, pa i ondašnjoj njihovoj provinciji Gornjoj Meziji koja je tada postojala na današnjim prostorima Srbije.
Tokom istorije na teritoriji Srbije i Balkana, kao i svuda u svetu, putni i ostali saobraćajni putokazi postajali su sve vidljiviji, savremeniji, upotrebljiviji, značajni delovi postojeće saobraćajne signalizacije. I svi oni, u svakom vremenu, pokazivali su (ili označavali) put i pravac samo u jednom smeru – napred i ka ostvarenju cilja.
Uporedo sa označenim i vidljivim putokazima na starim i novim putevima i ostalim saobraćajnicama, sa razvojem društva i ukupne ljudske civilizacije, i kod nas su život i rad mnogih pojedinaca i delova društva, sa svojim idejama, delima i ostalim vrednostima (materijalnim i duhovnim), manje ili više, postajali svojevrsni putokazi na putu u budućnost – u selima i gradovima, u privredi, poljoprivredi, obrazovanju, kulturi i umetnosti, nauci, zdravstvu, sportu, u lokalnoj zajednici, državi i društvu, u svakodnevnom radu i životu… Tako je, pored ostalog, i na Beogradskom univerzitetu i svim njegovim delovima. U tom kontekstu Fakultet političkih nauka u Beogradu, primera radi, može da se podiči i sa svoja dva dela (postignuća) koja mogu da posluže i kao neki novi putokazi za akademsku zajednicu i njene pripadnike, pa i naše društvo u celini, a možda i šire, i dalje…
Politikolozi predsedavaju
Jedan od putokaza za budućnost iz ove značajne srpske i jugoslovenske visokoškolske ustanove može (i treba) da bude njena cela druga generacija studenata (sa profesorima) iz 1967/68. godine. Oni su rođeni u vreme Rezolucije INFORMBIROA 1948, tri godine po završetku Drugog svetskog rata, odrastali su i školovali se u selima i gradovima ondašnjih republika – Srbije, Hrvatske, Makedonije, Bosne i Hercegovine i Crne Gore, njih 326 je upisalo studije na FPN u Beogradu 1967. godine (međunarodni, unutrašnje-politički i novinarski smer), neki od njih bili su i učesnici studentskih demonstracija 1968. („šezdesetosmaši”), četiri godine su marljivo i naporno studirali (uz dosta problema, ali i radosti), da bi njih 183 uspešno završilo studije 1971. (ili neku godinu kasnije).
Posle toga, kao akademski građani sa politikološkom diplomom u džepu oni su krenuli u novi život širom ondašnje Jugoslavije – zaposlili se, zasnovali svoje porodice, stvarali i stvorili, uglavnom, uspešne radne karijere u državnim organima i službama (saveznim, republičkim i lokalnim), pre svega u MUP-u i MIP-u, u tadašnjim društveno-političkim, privrednim, uslužnim i drugim organizacijama, institucijama i zajednicama, ali i u školama, medijima, kulturi, nauci, zdravstvu, socijalnom staranju, sportu…
Kao diplomirani politikolozi, uglavnom, sa velikim uspehom davali su puni radni doprinos na svojim radnim mestima – u lokalnim sredinama (opštinama i gradovima), republikama i pokrajinama i na nivou federacije, na radnim i odgovornim mestima gde su traženi (i priznavani) stručnost, znanje, kvalitet, pricipijelnost, istrajnost, moralnost i druge ljudske i civilizacijske vrednosti.
Radni vek pripadnika ove generacije, uglavnom, trajao je više od četiri decenije. U tom vremenskom periodu bilo je i uspona i padova. Dosta njih teško su pogodile „godine devedesete“ i mnogo toga što se u to vreme (a i danas) događalo u našoj bivšoj državi Jugoslaviji. Neki od njih nisu se snašli u tom vremenu, pa ni prihvatili sve to što im je tada nametnuto, uglavnom bez njihove volje i pristanka. Jedan broj pripadnika ove generacije prerano je napustio ovaj svet, pri čemu je svako od njih ostavio izvestan trag na svom radnom mestu, u svom mestu boravka, pa i u društvu u celini. Zato neka im je večna slava i hvala.
Danas, u vreme obeležavanja 55-godišnjice upisa na FPN, nekadašnji brucoši iz ove generacije postali su vitalni penzioneri – na radost njihovih porodica, potomaka, prijatelja, lokalnih sredina, pa i društva u celini…
Politikolozi slušaju
Drugi od mogućih putokaza sa ovog fakulteta za dosadadašnje i buduće akademske građane u zemlji i okruženju, takođe, vezan je za njegovu drugu generaciju studenata. To je lepa, zanimljiva i jedinstvena knjiga – monografija sa naslovom „Zlatni indeks Fakulteta političkih nauka, generacija 1967/68.” (glavni i odgovorni urednik prof. dr Čedomir Čupić, priređivači Dragica Janjić i dr Milutin Matić). U ovoj monografiji na 296 stranica knjižnog bloka, u B-5 formatu i tvrdom povezu, u reči i slici, koliko je to bilo dostupno i moguće, 57 pripadnika ove generacije, zajedno sa svojim profesorom Ratkom Božovićem i dekanom prof. dr Draganom Simićem, ispisali su neka od svedočenja o prohujalom vremenu na prostorima svoga postojanja – života i rada (u četiri države – FNRJ i SFRJ, SRJ, Državna zajednica Srbija i Crna Gora i Republika Srbija), gde su i oni bili učesnici i svedoci (pojedinačno i kolektivno) u mnogim radnim, društvenim i životnim događajima, pojavama i procesima iz ovog petipodecenijskog burnog i turbulentnog vremenskog razdoblja, uz sve njihove karakteristike i vrednosti, ali i nesporazume i stranputice.
Sve u svemu, sasvim dovoljno i moguće da to budu novi i značajni putokazi za mnoge u budućnosti. Mi iz generacije 1967/68. sa FPN u Beogradu nadamo se i verujemo da će ih bar neko slediti.
