Tim naučnika sa MIT-a (Masačusetski institut za tehnologiju), u saradnji sa istraivačima sa Univerziteta Rajs iz Hjustona, osmislio je tehnologiju koja omogućava da se vide predmeti koje ne vidimo, recimo iza uglova ulica, zgrada ili zaklonjene neprovidnim preprekama.
Tehnologija se zove Objects as Radiance-Field Cameras(objekti kao kamere s poljem zračenja, ORCa). Zasnovana je na korišćenju refleksije sjajnih vidljivih predmeta iz okruženja. Rezultati istraživanja objavljeni su u studiji ORCa: Glossy Objects as Radiance-Field Cameras.
Kao senzori se mogu koristiti različite svetle površine u okolini, od stubova uličnih lampi i saobraćajne signalizacije, delova zgrada do retrovizora parkiranih automobila ili naočara slučajnih prolaznika. Kako funkcioniše virtuelni senzor? Refleksije sjajnih predmeta i zdanja sadrže vredne, a skrivene informacije okruženja. Na taj način se pretvaraju u senzore (virtuelne kamere). Ma koja svetla površina može postati senzor. Sa tih predmeta dobijaju se izobličene refleksije koje pomenuta tehnologija analizira i sakuplja informacije o udaljenosti, obliku i karakteristikama (dimenzije, boja, tekstura) nevidljivih.
Taj zadatak predstavlja veliki izazov, jer refleksija zavisi od geometrije predmeta, svojstava materijala, trodimenzionalne i pravca posmatranja. Pored toga, on ima svoju specifičnu boju i teksturu koja se meša sa refleksijama. Refleksije su, inače, dvodimenzionalne projekcije trodimenzionalnog sveta, što otežava procenu dubine. Istraživači s MIT-a pronašli su način da prevaziđu te izazove.
ORCa funkcioniše u tri koraka. Prvi, fotografiše se predmet s mnogo tačaka, snimajući višestruke refleksije na sjajnoj površini. Dok se kamera približava, dobija se veliki broj slika, od kojih je svaka snimljena iz malo drugačijeg ugla. U drugom koraku softver zasnovan na veštačkoj inteligenciji i mašinskom učenju mapira refleksije (razbija refleksiju na površini na pojedinačne piksele), što mu omogućava da proceni dubinu. Analizirajući kako se ti pikseli menjaju jedan u odnosu na drugi na različitim slikama, softver je u stanju da odredi ne samo oblik predmeta, nego i njegovu boju i teksturu.
U trećem koraku se modelira trodimezionalno okruženje s tačke gledišta predmeta. Modeliranje reflektovane scene poznato je kao definisanje polja petodimenzionalnog zračenja. S obzirom na to da je scena predstavljena kao petodimenzionalno polje zračenja a ne kao dvodimenzionalna slika, korisnik može da vidi skrivene karakteristike blokirane uglovima ili neprovidnim preprekama. Na osnovu toga se određuje pravac i intenzitet svetlosnih zraka koji padaju ili se emituju sa svake tačke na sceni i utvrđuje koliko je svaka tačka udaljena od reflektujuće površine, a i jedna od druge.
Modeliranje reflektovane scene poznato je kao definisanje polja petodimenzionalnog zračenja. Ako je scena predstavljena kao takvo polje, a ne kao dvodimenzionalna slika, korisnik može da vidi karakteristike koje bi, inače, bile blokirane. Kada ORCa uhvati petodimenzionalno polje zračenja, korisnik može da stavi virtuelnu kameru bilo gde u sceni i sintetizuje ono što bi ona videla. A može i da ubaci virtuelne predmete u okruženje ili da promeni izgled nekog. ORCa tehnologiji ne zahteva reflektujuće površine s poznatom geometrijom i teksturom, za razliku od prethodnih.
Tehnologija bi bila idealna za sprečavanje sudara ili drugih nesreća u saobraćaju. Na primer, sjajna površina drugog vozila parkiranog u blizini predstojeće raskrsnice mogla bi da pruži informacije o vozilima u poprečnoj ulici. Isto tako, dok automobil prolazi uskom gradskom ulicom odrazi bočnih retrovizora parkiranih automobila mogu pomoći vozaču da vidi i ono što je skriveno. Naravno, mogla bi da se primeni kod bespilotnih letelica, povrećavajući im sigurnost, pojednostavljajući navođenje i definišući ciljeve preciznije.
(PC press)
